Mijn Noord - documentaire

Waar de buitententoonstelling vooral een visuele indruk gaf van de bewoners en hun wijk, duikt de documentaire dieper in het dagelijks leven en de opvattingen van met name de oudere generatie. Met humor en Amsterdamse directheid delen zij hun verhalen over wat er speelt in hun leven en in de buurt. Hoe kijken de vooral deze bewoners aan tegen de veranderingen en de transformatie van deze wijk? Was vroeger alles beter of ontstaan er nieuwe dwarsverbanden tussen de bewoners, oud en nieuw? Thema’s als liefde, verlies, woningnood, dromen, het voor jezelf opkomen en eenzaamheid lopen als een rode draad door deze intieme gesprekken.

Uitzending - Publicatie
VPRO Nooit Meer Slapen - Human NPO Start - Het Parool - De Volkskrant - Spotify filmmuziek

Credits
Regie, camera, geluid, montage; Jaap van den Beukel, Co-editor Pascale Korteweg - Muziek Lilian Hak - Gitaar: Erik Rutjes / Accordeon: Lars Visscher, Soundmix Peter Stoel - Colorgrading Jordy Holtslag

Bushalte Gammaduwa in Sri Lanka

Busstop - Tijdens een rondreis door Sri Lanka konden we met onze eigen tuktuk op de meest afgelegen plekken komen – zoals bij het kleine busstation van Gammaduwa, letterlijk in the middle of nowhere in de Knuckles Mountain Range. Elke ochtend om 6.45 uur verschijnen uit het niets de kinderen in uniform uit de heuvels, op weg naar school. Ze wachten geduldig tot de bus vertrekt, hun dagelijkse vaste ritueeltje. Later razen de bussen je voorbij, gehuld in zwarte uitlaatwolken en met oorverdovend getoeter. Je hoopt er als bestuurder met je kleine tuktuk geen tegen te komen op de smalle weggetjes...

Voetballers Arugam Bay

Arugam Bay en omgeving is met zijn stranden een walhalla voor surfers in Sri Lanka. De hoofdstraat is een aaneenschakeling van restaurants, souvenirwinkels en cappuccinotentjes waar vooral de westerse toerist te vinden is. Monotone basdreunen afkomstig van de strandtenten en fullmoonparty’s worden hier afgewisseld met de ochtendzang van de moskee.

Als schril contrast ligt er vlak achter deze drukke hotspot een enorm voetbalveld van de naburige basisschool. Het is een hobbelige vlakte met kuilen, waarvan een deel bezaaid is met koeienvlaaien. Op het eerste gezicht lijkt het een plek waar binnenkort de volgende hotelketen verrijst. Maar dit is de belangrijkste ontmoetingsplek voor jonge locals, die zich na schooltijd hier verzamelen om hun favoriete sport te beoefenen. Voor hen staat voetbal met stip op nummer één. Leeftijden en religies komen hier samen. De helft speelt op voetbalschoenen, de andere helft op blote voeten. Er is geen toerist te bekennen.

Buiten expo op hekwerk in Amsterdam Noord

De komende jaren zal er veel gebouwd worden rond het Waterlandplein in Amsterdam-Noord. Naast de huidige werkzaamheden is aan de overkant van de Werengouw inmiddels ook het IJdoornproject in volle gang. Wooncorporatie Ymere bouwt hier nieuwe sociale huurwoningen. Opnieuw zijn er bouwhekken geplaatst, die nu ook doorlopen tot aan de hoek met de Volendammerweg. Op het hekwerk zijn vijftien grootformaat foto’s te zien van buurtbewoners en straten in de omgeving.

Buikslotermeerplein - In progress

Het winkelcentrum Buikslotermeerplein in Amsterdam Noord gaat vanaf 2027 op de schop. Wat nu een controversiële plek is met een sfeer van de jaren 70-80, wordt straks een compleet nieuw stadscentrum omgeven door hoogbouw. Dagelijks doe ik op het Buikslotermeerplein mijn boodschappen. Er hangt een bijzondere sfeer over dit winkelcentrum met zijn enorme diversiteit aan bezoekers. De meningen over het winkelcentrum zijn dan ook verdeeld. Veel mensen vinden het plein sfeerloos, grauw en onaantrekkelijk, maar anderen zien de grote verandering die op stapel staat met lede ogen aan.

Mijn Noord - Buitententoonstelling, boek en website

Nieuwe luxe bebouwing en de verkoop van sociale huurwoningen hebben de bevolkingssamenstelling van stadsdeel Noord ingrijpend veranderd, wat heeft geleid tot groeiende tegenstellingen. In Tuindorp Nieuwendam blijft de wijk echter gespaard van nieuwbouw vanwege de status van beschermd stadsgezicht, waardoor deze veranderingen op het eerste gezicht nauwelijks opvallen. Toch voltrekt zich achter de gevels een duidelijke maatschappelijke verschuiving: de traditionele Noordeling maakt steeds meer plaats voor een nieuwe generatie bewoners.

Wat betekent deze verandering voor de bewoners van Tuindorp Nieuwendam? Hoe ervaren zij deze maatschappelijke transformatie? Kan iedereen hier blijven wonen, of voelen sommigen zich genoodzaakt te verhuizen? En in hoeverre tast de onstuitbare economische ontwikkeling de ziel van deze wijk aan? Of ontstaat er juist een nieuwe verbinding tussen de oudere en nieuwe bewoners?

Website project
https://mijnnoord.nl/
Nominatie
Zilveren Camera en Dupho
Publicatie
Volkskrant, PS Magazine, Het Parool, PF Magazine, Salto, NH Nieuws, AT5

Boek - Uitgeverij Lecturis

Het boek bevat 97 foto's. Naast de uitgebreide persoonlijke inleiding zijn er vijftien verhalen geschreven over de bijzondere ontmoetingen met de bewoners.

Redactie en eindredactie Christian de Bruijn
Vormgeving Laurien Van Hoey - Mathilde studios
Productie Rudy Van Hoey - Mathildestudios
Engelse vertaling Nikkie van Lierop
Oplage 650 stuks
Aantal pagina’s 200
Formaat 22,5 x 28,5 cm
Taal Nederlands en Engels
Uitgeverij Lecturis
Uitvoering Hardcover
ISBN 9789462265042

Buitententoonstelling

De reizende buitententoonstelling heeft op zes aansprekende locaties tentoongesteld gestaan in Amsterdam. Wat begon op het Purmerplein in het hart van de wijk, kreeg een vervolg op de Buiksloterweg, NDSM en het Noorderpark. Nadat het centrum bij het Stadhuis a/d Amstel ook kennis had gemaakt met Tuindorp Nieuwendam verhuisde de expo terug naar Noord en eindigde op de IJ-promenade bij het EYE Filmmuseum. Tegelijkertijd ging hier ook de vertoning van de film in premiere.

Het Late Leven - Documentaire

In het gedempte licht van het Ierse platteland leidt de hoogbejaarde acteur Piet Kamerman (94) al jaren een teruggetrokken leven. Zijn lijf sputtert tegen, maar dat weerhoudt hem er niet van om vol vuur piano te spelen en met krachtige stem voor te dragen. Met een open blik treedt hij de toekomst tegemoet en droomt nog van een nieuwe rol. Voor het oog van de camera schittert Piet als hij zichzelf vertolkt. Monter omarmt hij de ouderdom met als vaste tegenspelers zijn radio, de telefoon en drie katten. Sfeervol in beeld gebracht word je deelgenoot van een rijk leven in de laagste versnelling. Een intiem en meditatief portret van de ouderdom.

Credits
Regie, camera, geluid, montage; Jaap van den Beukel, Scenario, montage: Pascale Korteweg, Muziek: André Heuvelman
Premiere
Nederlands Film Festival
Publicatie
Eindhovens Dagblad, De Volkskrant, NOS

Voor de premiere van zijn film lukte het de 94-jarige Piet Kamerman nog wonderwel om op eigen gelegenheid van Ierland naar Nederland te komen. Vlak voor de vertoning op het Nederlands Film Festival werd hij (zie foto) geïnterviewd door het Eindhovens Dagblad. De stad waar hij vandaan komt.

De laatste paar jaar van zijn leven woonde Piet in het verpleeghuis in Nederland. In juni 2025 is hij op 99-jarige leeftijd overleden. Bij het radioprogramma ‘Wat Blijft’ van Omroep Human werd hier even bij stil gestaan. Ook besteedde De Volkskrant aandacht aan zijn carrière.

Om die liefde gaat het - documentaire

Eind 2011 besluit ik mijn ouders te gaan filmen, nadat mijn vader 2 jaar eerder de diagnose Alzheimer heeft gekregen. Ondanks deze nare ziekte, blijft de liefde voor elkaar onverminderd groot. Zelfs nu mijn vader, een dominee in ruste, zijn gedachten niet meer kan ordenen, blijft hij een liefdevolle en attente man voor mijn moeder.

“Als zijn vader alzheimer krijgt, besluit zoon Jaap van den Beukel zijn ouders te filmen. Een intiem, ontroerend portret van Pieter en Barbara, hij getekend door geheugenverlies. Beelden van een lege kerk, de preekstoel komt dichterbij. De tenorstem van Pieter van den Beukel klinkt. Zijn woordkeus is verzorgd. Een boomlange dominee, goedlachs, aanwezig. In 2009 wordt alzheimer geconstateerd. In dit eerste deel zien we hoe de liefde in dit huwelijk tot het einde onverminderd groot blijft. Maar ook hoe moeilijk het is. 

Tasten naar woorden, flarden van begrip. Hoe moet je je aankleden? Waarom moet die blouse in de broek, en hoe? Wat is dat voor gedoe? Wat moeten ze van hem? Waarom doet zijn vrouw zo vreemd? Waarom moet hij een tijdje het huis uit? Schrijnend om de onttakeling van zo nabij te zien. Aan deze ziekte is niets te verzachten. Maar alles is wel met liefde en aandacht gefilmd. 

Nooit had de dominee een dag vrij. Altijd moest hij er zijn. Speelde die levenslange druk mee bij de vatbaarheid voor juist deze ziekte? Dat wordt even geopperd. Lange tijd zie je vanbuiten nog niet wat eraan scheelt. Het gevoel voor humor blijft lang in stand. Steeds meer leeft Pieter van den Beukel in het moment, ontredderd als zijn vrouw ook maar even de kamer uit is. 

Onvermijdelijk komt het moment dat zij het ook niet meer weet en in huilen uitbarst, nu zelfs de simpelste handelingen en zinnetjes niet meer werken. Hij snapt het niet meer. Wat een vreselijke ziekte. Het is te hopen dat de zoektocht naar medicijnen die de ziekte afzwakken of zelfs tot staan brengen, doorgaat. Opnames van de dominee zelf, prekend in het verleden, helder, bewogen, prachtig formulerend, staan in contrast met de beelden van hem nu, starend in een stoel of wandelend in de wind. Zijn arts zegt tegen de filmer: ‘Uw vader heeft altijd beelden opgeroepen met woorden, dat was zijn professie. Het is dramatisch om te zien hoe dat hem nu juist ontnomen wordt.’ 

Als alzheimerpatiënt verliest hij het overzicht, maar mentaal verbrokkelend, blijft hij toch attent: de vrucht van een leven lang verknocht zijn. Het lijfgeheugen van koesteren, aanraken, knuffelen, houdt het nog het langst vol. Beiden weten zich gedragen, door God. We kijken niet in een holle, lege windtunnel van aftakeling, dat is wonderlijk. Maar o, wat doet het zeer. Ook voor de kijker. Het jaar is net begonnen, maar ik denk niet dat er in 2019 nog iets op tv is dat meer ontroert dan dit. Het maakt het echte leven zichtbaar en het lijden daarin. Daarbij vergeleken verbleekt zoveel gladde onzin-tv. Dát is pas een windtunnel van leegte, vergeleken bij dit verhaal van liefde, geloof en verlies.” (Hilbrand Rozema / Nederlands Dagblad)

Na de film “Om die liefde gaat het” ben ik mijn moeder blijven fotograferen. Elke keer als ik bij haar langs ging probeerde ik een moment van de dag vast te leggen.

Uitzending - Publicatie
KRONCRV / NPO2 / 2019
Trouw, Nederlands Dagblad, Zin.nl, Dementie.nl, Programmabladen
Premiere
Docfeed filmfestival
Impact
Rondgang langs Alzeimercafe’s in Nederland
Credits
Regie, camera, geluid, montage; Jaap van den Beukel, Co-editor: Pascale Korteweg

OUR GRID / GROWING BETWEEN THE LINES

“De onzekere leeftijdsfase van deze groeiende groep jongeren tegen de strakke en gestructureerde achtergrond van de geplande woonwijk fascineerde mij destijds als fotograaf en bewoner van IJburg.”

De Amsterdamse wijk IJburg bestaat uit diverse deeleilanden met elk zijn eigen sfeer en bebouwing en met elk zijn eigen jongeren. Het doel van deze serie is om een beeld te geven van de explosief groeiende groep jongeren tussen 13 en 19 jaar. 

Voor allen geldt dat ze op deze leeftijd nog op zoek zijn naar hun eigen “bouwtekening” op het juist van te voren zo uitgekiend en berekend gebouwde IJburg.

Op basis van dit plan werd mij de foto opdracht van het Stadsarchief en Amsterdams Fonds voor de Kunst 2016 verstrekt. Verschillende locaties op IJburg vormen - elk ongeveer een uur lang - het decor van diverse groepen jongeren. De locaties zijn van tevoren zorgvuldig gescout. In elke groep staat één hoofdpersoon centraal. Op deze gekadreerde plekken komen gedurende dit uur zijn of haar vrienden langs met hun scooters, fietsen, skateboards etcetera. Via school of social media zijn ze geïnstrueerd om op dat tijdstip naar deze setting te komen. Als fotograaf maak ik vooral contact met de hoofdpersoon en laat ik zijn/haar vrienden hun gang gaan. Mijn hoofdpersoon is de spil. Op deze ligt het accent, door middel van licht en plaatsing - apart van de groep, vooraan, achteraan, etc. Het zijn locaties waar je op het eerste gezicht niet veel mensen zou verwachten. Dit enigszins surrealistisch effect zoek ik bewust op als voorafschaduwing van de groei van de jongeren in de wijk die de komende jaren pas echt gaat spelen.

Publicatie
Het Parool - PS Magazine, De Volkskrant
Tentoonstelling
Strand van IJburg, Winkelcentrum Oostpoort en voor Pakhuis de Zwijger in Amsterdam

City Me

Deze serie is een zoektocht naar verstilde, industriële stadsgezichten waar het individu opgaat in, of juist contrasteert met de grafische achtergrond. De beelden zijn een combinatie van reportage en geënsceneerde fotografie. De enigszins surrealistische omgevingen zijn van tevoren gekozen en zorgvuldig uitgekaderd. Deze zijn voor het beeld even belangrijk als de gefotografeerde personen zelf. Onbekende passanten lopen nietsvermoedend door dit straatdecor, wanneer nodig verlicht met aan een lantaarnpaal gemonteerde flitslamp. Er is geen ruis van straatleven of verkeer. De straten zijn verlaten. In werkelijkheid was er wel degelijk verkeer of liepen er andere mensen door het beeld. Het vroeg soms veel geduld om één persoon tegen de achtergrond te kunnen isoleren. Op andere plekken was juist nergens iemand te bekennen en duurde het eindeloos voordat er iets in mijn zelf gecreëerde ‘frame’ gebeurde.

Voor een aantal opdrachtgevers heb ik jarenlang mogen reizen. Ik vond het dan ook zonde om na drie dagen weer terug naar huis te gaan en knoopte er altijd één of twee weken reizen aan vast voor vrij werk. Met name in Amerika heb ik veel mensen op straat aangesproken met de vraag of ik hen mocht fotograferen. Langzamerhand resulteerde dit in een nieuwe serie foto’s.